Bir bozkır çocuğu olarak suya olan hasretimi anlatmaya gerek yok diye düşünüyorum.
“Son ağacın kıymetini anlamak için davar olmaya gerek yok” söylemi tam Konya için söylenmiş olmalı, zira geçtiğimiz günlerde gölgesinde oturacak bir ağaç aramanın hüznünü ailecek yaşamak zorunda kaldık.
İkindi saatlerinde evimize yakın bir su birikintisinin yanına gidelim dedik.
Gitmek isteyenler olabileceği için tarif edelim.
Konya, Selçuklu, Ardıçlı Mahallesi olarak geçen bölgede, isimsiz bir su birikintisi.
Ardıçlı göleti denebilir, belki de deniyordur.
Bu arada Ardıçlı köyünde de piknik yapmak yasakmış, ben demiyorum, köydeki bir tabela diyor 🙂 Altında da muhtar yazıyordu. Muhtar deyip geçmeyin son dönem ülkemizde muhtarlar bayağı popüler 😀
Neyse siyasete girmeyelim.
Gezi yazısı yazalım diye başladık, niyetimizi bozmayalım.
Gölete vardığımızda 8-10 kişinin kendi çapında balık tutmaya çalıştığını gördük. Asıl şok edici durum ise etrafta gölgesinde oturulabilecek bir ağacın bile olmayışıydı. Gölet olunca etrafı yeşillik olur diye düşünmüştüm ama hiç alakası yok, her yer taş, toprak.
Gitmeyi düşünürseniz üzerinize gölgelik yapacak bir şeylerle gitmeyi ihmal etmeyin.
Havuza geldik diye sevinen Zeynep Şüheda ve zafer işareti yapan Ramazan Fadlullah için buranın Akdeniz sahillerinden pek bir farkı yoktu, en azından şimdilik 🙂 Fotoğraf karesi de ortamın kusurlarını örterek kumsalda eğlenen çocuklar tarzı bir hava vermiyor mu?
En yakın su birikintisine gitme amacımı Sille barajına giderek gerçekleştirmek istiyordum fakat oranında kapalı olduğunu öğrendiğimden Ardıçlı’ya gitmiş bulundum. Sille’ye gitmek varken buraya kesinlikle gelmemek gerekir 🙂
Tüneyerek oturmak benim için vazgeçilmez bir oturuş tarzı, oğlumda arkamdan geliyor anlaşılan.
Son olarak olmazsa olmaz gün batımı…
Vesselam.
